پیامبر اکرم صلّی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم می‌فرمایند:
«در راه خدا دوست داشته باش، و در راه خدا تنفّر داشته باش. و دوستی و دشمنی‌ات را در راه خدا قرار بده؛ چرا که ولایت خدا جز از این ره به دست نمی‌آید و هیچ انسانی – هر چند نماز و روزه‌اش زیاد باشد- ، طعم ایمان را نخواهد چشید مگر آن که چنین باشد.»
«حبّ در راه خدا» یعنی این که انسان همه‌ی دوستی‌هایش به خاطر خدا باشد؛ آن کسی را و آن چیزی را که خدا دوست دارد، به این دلیل که محبوب خداست، دوست داشته باشد. هم‌چنین «بغض در راه خدا» یعنی از آنچه مبغوض خداست، بدش بیاید. دوستی و دشمنی مؤمن در همه‌ی موارد باید در راه خدا باشد؛ و همین حبّ و بغض در راه خدا محور ایمان می‌باشد. به همین جهت است که وقتی از امام صادق علیه‌السلام سؤال شد که آیا حبّ و بغض جزء ایمان می‌باشد، فرمودند:
«وَ هَلِ الإیمانُ اِلّا الحُبُّ وَ البُغضُ؟»
آیا ایمان چیزی جز حبّ و بغض است؟
