ناله کــن ای دل بــه عــزای علی

گـریـه کن ای دیــده بــرای عــلی 

                                                               کعبه ز کف داده چو مولود خویش

                                                               گشتــه سیــه‌پوش عــزای علـی

عمر علــی، عمـره‌ی مقبوله بـود

هر قدمش سعی و صفای علــی 

                                                               دیده‌ی زمزم، که پر از اشک شـد

                                                               یــــاد کنــد زمــزمــه‌هـای علـــی

 تیــغ شهــادت سـر او را شکـافت

کوفـه بـود، کـــوه منـــای علـــی 

                                                               عالم امکـــان شــده پــر غلغلـــه

                                                               چون شـده خاموش صدای علـی

 نیست هم‌آغوش صبا، بعد از ایـن

پیــک ظفـــربخــش لــوای علــی 

                                                               منبــر و محــراب کشـــد انتظـــار

                                                               تا که زنــد بــوسه به پــای علــی

 مـاه دگــــر در دل شــب نشنــود

صــوت مناجــات و دعــای علــی 

                                                               آه که محروم شـد امشــب دگــر

                                                               چشــم یتیمــــان ز لقــای علــی

 مانده تهــی سفــره‌ی بیچارگــان

خانـه‌ی غـم گشته، سرای علی

                                                                پیش حسین و حسیـن و زینبیـن

                                                                خون چکد از فرق همــای علــی

خواهی اگر ملک دو عالم حسان

از دل و جان بــاش گــدای علــی